Σαν πίνακες του Βαν Γκόγκ….

Περίεργες μέρες ζούμε….Καταθλιπτικές …. Φτωχύναμε….. Σε όλα ….
Αλλά αρνούμαστε να το παραδεχθούμε . Η αξιοπρέπεια θα πεθάνει τελευταία.
. Θυμόμαστε άραγε; 
Πάνε καμιά σαρανταριά χρόνια . Ησυχη κοινωνία…. Ησυχη ζωή …. Με τα πάνω της και τα κάτω της . Με τους πλούσιους…. ,τους μεροκαματιάρηδες…… τους οραματιστές …. τους συντηρητικούς… τους πιο … τολμηρούς . 
Όμως, όλα ή

ταν πιο απλά .

Μαζί και η ανθρωπιά αν … μπορεί να ξεχωρίσει σε απλή και σύνθετη.

Θα ήταν πεντ-εξη άνθρωποι όλοι κι όλοι . Ηταν οι <κλοσάρ> .Ποτέ δεν έμαθα που ακριβώς ζούσαν.
Πάντως, γνώριζα από κοντά δύο ή μάλλον τρεις από αυτούς .Δυο άνδρες και μια γυναίκα. Ερχόντουσαν σε γειτονικά σπίτια . Μια φορά την εβδομάδα. Την ίδια μέρα και ώρα .Για να μπορεί και η νοικοκυρά να προγραμματιστεί
Οι δύο , ένας άνδρας και μια γυναίκα, επισκέπτονταν ένα συγκεκριμένο σπίτι στο οποίο συνήθιζα να πηγαίνω για να κρατώ συντροφιά στην οικοδέσποινα και να διαβάζω αχόρταγα τα βιβλία για παιδιά που αναπαύονταν ήσυχα στην τεράστια βιβλιοθήκη του μακαρίτη συζύγου της που ήταν δάσκαλος σε δημοτικό σχολείο.
Δεν μου βγάζεις από το μυαλό ότι το είχε κάνει τάμα στη μνήμη του να προσφέρει δωρεάν φαγητό και μάλιστα σε τακτική βάση σε αναξιοπαθούντες συνανθρώπους της.
Με θυμάμαι να φροντίζω να παρευρίσκομαι τυχαία (;) λίγο πριν φθάσουν για το γεύμα τους.
Κατ αρχάς καθόντουσαν στο προτελευταίο σκαλοπάτι της σκάλας που έφθανε κατ ευθείαν στην κουζίνα . Αν ήταν ο καιρός καλός …. Αν δεν ήταν, υπήρχε άλλος χώρος βοηθητικός για να τους υποδεχθεί χωρίς να τους προσβάλει.
Ναι, ήταν βρώμικοι . Τα ρούχα τους αμφιβάλω αν είχαν ποτέ πλυθεί.
Ερχόντουσαν διαφορετικές ημέρες και ώρες. …Κανένα πρόβλημα.
Το φαγητό, τους περίμενε πάντα ζεστό και ευωδιαστό καθώς και το τσάι και το φρούτο τους . Α! και λίγο χαρτζηλίκι πριν φύγουν καθώς και ενδιαφέρον για την υγεία τους. Δεν θυμάμαι να τους έκανα αδιάκριτες ερωτήσεις . Αν συνέβαινε αυτό, είμαι βέβαιη ότι θα με προλάβαινε η σπιτονοικοκυρά .
Ναι , η εικόνα τους στα σκαλοπάτια, η περιβολή τους αλλά κυρίως το βλέμμα τους είναι που μου θυμίζουν τους πίνακες του Βαν Γκόγκ. Φιγούρες για δεκαετίες καταχωνιασμένες στη μνήμη μου , τις ανακάλεσα με τρόμο αναλογιζόμενη τη σημερινή οικονομική κρίση καθώς και την αθλιότητα των συνανθρώπων μας που έβγαλε στην επιφάνεια .

Ο τρίτος .. <κλοσάρ> , επισκεπτόταν ένα άλλο γειτονικό σπίτι . Εκεί σύχναζα όχι για να διαβάσω αλλά επειδή μου έκαναν τα χατίρια και με είχαν σαν…< μπιμπελό> που λένε.
Πριν από πολλά χρόνια η φιγούρα του κυκλοφόρησε σε φωτογραφία –κολλάζ μαζί με άλλους δυο κλασσικούς πλέον επαίτες της εποχής – δείγμα επιδέξιο ή αδέξιο -δεν έχει σημασία -της πολιτιστικής ευαισθησίας κάποιου συμπολίτη μας. Δεν θα αναφέρω το όνομα του το πιο γνωστό ίσως στον τόπο μας .
Εκείνος πάντως, ήταν ομιλητικός και ταιριάζει περισσότερο στους πίνακες του Βαν Γκόγκ η και του Ντεγκά ….ούτε αυτό έχει σημασία… Απαντούσε μονότονα κάθε φορά που τον ρωτούσα : Πως σε λένε ; Από πού είσαι ;
Καθόταν δυο σκαλοπάτια πριν το τελευταίο . Και μάλιστα στην καλή είσοδο επειδή η πρόχειρη απλώς …δεν είχε σκαλοπάτια. Φορούσε για κάποιο ανεξήγητο λόγο πάρα πολλά ρούχα . Βρώμικα πάντως. Τα άλλαζε όταν του έδιναν καινούργια , όπως άλλωστε και οι άλλοι δυο που προαναφέραμε. Δεν το είδα ποτέ με τα μάτια μου ,αλλά νομίζω ότι οι γειτόνισσες μου φρόντιζαν διακριτικά επ αυτού..

Η ισχυρότερη ανάμνηση που έχω από αυτούς τους τρεις ανθρώπους εκτός της ενδυμασία τους , είναι τα μάτια τους. Μάτια υποταγμένα στη μοίρα τους και μάτια γεμάτα ευγνομωσύνη στην οικοδέσποινα . Α! και η σιωπή τους . Σαν πίνακες του Βαν Γκόγκ.