Νέο Μνημόνιο: Υποθηκεύσαμε την ιδιωτική περιουσία, τα έσοδα και τον χρυσό του Δημοσίου

Υποδουλωμένη οικονομικά, υπερχρεωμένη και υποανάπτυκτη χώρα είναι πλέον η Ελλάδα με τις νέες δανειακές συμβάσεις και το νέο Μνημόνιο που υπέγραψαν ο πρωθυπουργός, κ. Λ. Παπαδήμος, και ο υπουργός Οικονομικών, κ. Ευ. Βενιζέλος. Η Ελλάδα με την υπογραφή των δανειακών συμβάσεων απεμπόλησε ένα στοιχειώδες κυριαρχικό δικαίωμα. Απεδέχθη την άρση της ασυλίας που προστάτευε την ιδιωτική περιουσία και τα έσοδα του Eλληνικού Δημοσίου, τον χρυσό και τα συναλλαγματικά διαθέσιμα της χώρας από διαδικασίες κατασχέσεων για διασφάλιση οφειλών προς πιστώτριες χώρες! Η χώρα μας απεδέχθη επίσης τη δυνατότητα των δανειστών να διώκουν και να συλλαμβάνουν Eλληνες αξιωματούχους σε περίπτωση μη εμπρόθεσμης αποπληρωμής των νέων επαχθών δανείων καθώς και την απαγόρευση συμψηφισμού τυχόν απαιτήσεών της από τους δανειστές με τις οφειλές της από τα δάνεια, ώστε οι Γερμανοί να μη χάσουν ούτε ένα ευρώ!
Πέραν των επαχθών νέων όρων δανεισμού, η ελληνική κυβέρνηση απεδέχθη την άμεση κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων που είχαν κατακτηθεί με επίπονους αγώνες από τους εργαζομένους, το κλείσιμο των Οργανισμών Εργατικής Κατοικίας και Εργατικής Εστίας που εκτελούσαν σημαντικά κοινωνικά προγράμματα για τους χαμηλόμισθους εργαζομένους, την κατάργηση των προγραμμάτων δωρεάν σίτισης μαθητών και φοιτητών καθώς και το κλείσιμο δεκάδων ερευνητικών κέντρων!
Οπως αποκαλύπτεται από μια πιο προσεκτική ανάγνωση στα «ψιλά γράμματα» των νέων δανειακών συμβάσεων:


1) Η ιδιωτική περιουσία και τα έσοδα του ελληνικού κράτους, ο χρυσός και τα συναλλαγματικά αποθέματα που βρίσκονται στην Τράπεζα της Ελλάδος θα μπορούν πλέον να κατάσχονται από τους δανειστές σε περίπτωση που δεν αποπληρωθούν εμπρόθεσμα μία ή περισσότερες δόσεις από τα νέα δάνεια ύψους 93,7 δισ. ευρώ που περιλαμβάνονται στο νέο χρηματοδοτικό «πακέτο». Η χώρα μας γίνεται κυριολεκτικά έρμαιο στις ορέξεις των Γερμανών, των Φινλανδών, των Ολλανδών και των λοιπών δανειστών, οι οποίοι αποκτούν δικαιώματα εκτέλεσης κατασχέσεων περιουσιακών στοιχείων και εσόδων του Ελληνικού Δημοσίου και της Τραπέζης της Ελλάδος σε περίπτωση που δεν αποπληρωθούν εγκαίρως μία ή περισσότερες δόσεις από τα νέα δάνεια! Επιπλέον, Ελληνες κρατικοί αξιωματούχοι θα είναι δυνατό να διώκονται και να συλλαμβάνονται σε περίπτωση μη αποπληρωμής των χρεών που προκύπτουν από τα νέα δάνεια! Ολα τα παραπάνω προκύπτουν από τους ακόλουθους όρους που περιλαμβάνονται στις δανειακές συμβάσεις:
α) «Το Επωφελούμενο Κράτος-Μέλος (σ.σ. η Ελλάδα) και η Τράπεζα της Ελλάδος με την παρούσα (σ.σ. σύμβαση συγχρηματοδότησης) ανεκκλήτως και ανεπιφύλακτα παραιτούνται από οιαδήποτε ασυλία την οποία δικαιούνται ή της οποίας μπορούν να καταστούν δικαιούχοι, τα ίδια ή αναφορικά με τα περιουσιακά τους στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σχετικά με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένης, χωρίς περιορισμό, ασυλίας από αγωγή, απόφαση ή άλλη εντολή, από κατάσχεση, σύλληψη ή ασφαλιστικά μέτρα πριν την απόφαση, και από την εκτέλεση έναντι των περιουσιακών τους στοιχείων στο μέτρο που δεν απαγορεύεται από υποχρεωτικό νόμο».
β) «Το Επωφελούμενο Κράτος-Μέλος και η Τράπεζα της Ελλάδος παραιτούνται με την παρούσα (σ.σ. σύμβαση διευκόλυνσης της πιστωτικής ενίσχυσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας) αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τους ίδιους και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι δικαστικών ενεργειών σχετικά με την παρούσα Σύμβαση, συμπεριλαμβανομένων ενδεικτικά από κάθε δικαίωμα ασυλίας έναντι άσκησης αγωγής, έκδοσης δικαστικής απόφασης ή άλλης διάταξης, κατάσχεσης, εκτέλεσης ή ασφαλιστικού μέτρου και έναντι κάθε εκτέλεσης ή αναγκαστικού μέτρου σε βάρος των περιουσιακών τους στοιχείων στο μέτρο που αυτό δεν απαγορεύεται από το νόμο».
γ) «Το Επωφελούμενο Κράτος-Μέλος και η Τράπεζα της Ελλάδος παραιτούνται με την παρούσα (σ.σ. σύμβαση διευκόλυνσης PSI διαχείρισης υποχρεώσεων) αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τους ίδιους και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι δικαστικών ενεργειών σχετικά με την παρούσα Σύμβαση, συμπεριλαμβανομένων ενδεικτικά από κάθε δικαίωμα ασυλίας έναντι άσκησης αγωγής, έκδοσης δικαστικής απόφασης ή άλλης διάταξης, κατάσχεσης, εκτέλεσης ή ασφαλιστικού μέτρου και έναντι κάθε εκτέλεσης ή αναγκαστικού μέτρου σε βάρος των περιουσιακών τους στοιχείων στο μέτρο που αυτό δεν απαγορεύεται από αναγκαστικό νόμο».

2) Η Ελλάδα δεν έχει κανένα δικαίωμα να συμψηφίσει τις οφειλές της από τα νέα δάνεια των 93,7 δισ. ευρώ με τυχόν απαιτήσεις από τους δανειστές της, όπως είναι οι αποζημιώσεις ύψους άνω των 100 δισ. ευρώ που θα μπορούσε να διεκδικήσει από τους Γερμανούς για τις τεράστιες καταστροφές και λεηλασίες που προκάλεσαν τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής την περίοδο 1941-1944! Αυτό προκύπτει από την εφαρμογή του παρακάτω όρου, ο οποίος είναι ίδιος σε όλες τις συμβάσεις:
«Ολες οι καταβολές που πρέπει να γίνουν από το Επωφελούμενο Κράτος-Μέλος (σ.σ. την Ελλάδα) θα λάβουν χώρα χωρίς συμψηφισμό ή προβολή ανταπαίτησης, ελεύθερες και απαλλαγμένες από, και χωρίς εκπτώσεις για, φόρους, προμήθειες και άλλες χρεώσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της Σύμβασης».


3) Τυχόν διαφορές που θα προκύψουν μεταξύ των δανειστών και της χώρας μας θα επιλύονται πλέον με βάση το αγγλικό δίκαιο που προστατεύει πλήρως τα συμφέροντα των δανειστών! Σε κάθε δανειακή σύμβαση περιλαμβάνεται συγκεκριμένα όρος που προβλέπει ότι: «Η παρούσα Σύμβαση και τυχόν εξωσυμβατικές υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτή ή σε σχέση με αυτή θα διέπονται και θα ερμηνεύονται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο».
Επιπλέον, στη γνωμοδότηση του νομικού συμβούλου του κράτους που συνοδεύει κάθε σύμβαση αναφέρεται ότι: «Ο ορισμός του αγγλικού δικαίου ως εφαρμοστέου δικαίου για τη Σύμβαση αποτελεί έγκυρη επιλογή εφαρμοστέου δικαίου, που δεσμεύει το Επωφελούμενο Κράτος-Μέλος και την Τράπεζα της Ελλάδος σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο».
Σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο ό,τι και αν συμφωνήσει και υπογράψει εις βάρος του ο οφειλέτης, δηλαδή το Ελληνικό Δημόσιο, ισχύει, έστω και αν είναι, σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο και το δίκαιο άλλων χωρών της ηπειρωτικής Ευρώπης, αθέμιτο. Συνεπώς, εάν ποτέ στο μέλλον η Ελλάδα βρεθεί εκ νέου σε αδυναμία να εξοφλήσει τα νέα αυτά δάνεια, τα οποία διέπονται από το αγγλικό δίκαιο, δεν θα έχει δικαίωμα να τα αναδιαρθρώσει προς όφελός της, δηλαδή δεν θα μπορεί να προβεί σε νέο «κούρεμα» για να ελαφρύνει το χρέος της!


Σαν να μην έφθαναν όλοι αυτοί οι επαχθείς όροι των νέων δανειακών συμβάσεων, από τον αναλυτικό κατάλογο των νέων δημοσιονομικών μέτρων συνολικού ύψους 3,2 δισ. ευρώ καθώς και των  «διαρθρωτικών» παρεμβάσεων που πρέπει να έχουν νομοθετηθεί το αργότερο μέχρι το τέλος του τρέχοντος μηνός, για να… διασωθεί από τον εκτροχιασμό ο Προϋπολογισμός του 2012 και να γίνει πιο… ανταγωνιστική η ελληνική οικονομία, προκύπτει ότι οι κ.κ. Παπαδήμος και Βενιζέλος συμφώνησαν με την Τρόικα την κατάργηση της δωρεάν σίτισης των μαθητών των τεχνικών λυκείων και των φοιτητών καθώς και το οριστικό κλείσιμο όλων των ερευνητικών κέντρων που εποπτεύονται από το υπουργείο Παιδείας και επιχορηγούνται από τον Κρατικό Προϋπολογισμό.
Τα μέτρα αυτά περιλαμβάνονται στον κατάλογο των περικοπών συνολικού ύψους 200 εκατ. ευρώ από τις λειτουργικές δαπάνες του Κρατικού Προϋπολογισμού! Στο ίδιο πακέτο των περικοπών αυτών περιλαμβάνονται και άλλα επαχθή μέτρα όπως:
- Η μείωση στις επιδοτήσεις για τις παραμεθόριες περιοχές.
- Η κατάργηση του επιδόματος υπηρεσίας στο εξωτερικό για τους εκπαιδευτικούς.
- Η κατάργηση του ειδικού επιδόματος για τους συμβασιούχους διδάσκοντες στα πανεπιστήμια.

 

 

 

 

 

 

 

 

1.       Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΠΤΥΓΜΕΝΩΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΧΩΡΩΝ ΣΕ ΝΕΑ ΠΑΡΟΞΥΝΣΗ!

Η κλιμακούμενη εφιαλτική κρίση του ελληνικού καπιταλισμού, πέρα από τις ενδογενείς αιτίες της, επηρεάζεται σοβαρά από τη διεθνή καπιταλιστική κρίση, αλλά κυρίως σφραγίζεται κυριολεκτικά από τη βαθύτατη κρίση της ευρωζώνης, αλλά και της Ε.Ε.

Η βαθιά κρίση στις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού, η οποία ξεκίνησε από το καλοκαίρι του 2007, με αφορμή την κατάρρευση της αγοράς των επισφαλών στεγαστικών δανείων των ΗΠΑ, όχι μόνο δεν έχει ανακοπεί, αλλά παροξύνεται.

Οι αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και πρώτα απ’ όλα οι ΗΠΑ, αλλά και η Ε.Ε. σπατάλησαν -πρωτοφανή στα ιστορικά χρονικά- ποσά τρισεκατομμυρίων ευρώ με χαριστικές χορηγήσεις για τη διάσωση τραπεζών και μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, χωρίς όμως να πετύχουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Αντίθετα, εξαιτίας και των σκληρών πολιτικών λιτότητας, τα μέτρα αυτά όχι μόνο δεν απέδωσαν, αλλά έχουν συσσωρευτεί νέες απέραντες οροσειρές από ελλείμματα και χρέη, που κινδυνεύουν να πνίξουν την παγκόσμια οικονομία, ενώ επιδεινώνουν την κρίση.

Τα βήματα κάποιας ανάπτυξης που άρχισαν να εμφανίζουν οι μεγάλες καπιταλιστικές οικονομίες και τα οποία γέννησαν ελπίδες διεξόδου από την κρίση, υπήρξαν δειλά, ασθενικά και υποτονικά και δεν είχαν συνέχεια. Αντίθετα, σε όλο, σχεδόν, τον αναπτυγμένο καπιταλισμό και πρώτα απ’ όλα στην ευρωζώνη, έχουν εμφανιστεί σημάδια στασιμότητας, υποτροπής της κρίσης και αναζωπύρωσης  των υφεσιακών τάσεων.

Όλα δείχνουν ότι η παρούσα κρίση του αναπτυγμένου καπιταλισμού έχει εκρηκτικό βάθος και πιθανόν να αποδειχθεί ότι είναι η μεγαλύτερη και καταστροφικότερη που γνώρισε ο διεθνής καπιταλισμός. Και αυτό, πολύ περισσότερο, όταν αυτή η κρίση έχει αρχίσει να επεκτείνεται και πέραν του αναπτυγμένου καπιταλισμού, όταν ακόμα οι πολιτικές που τη συνοδεύουν έχουν εκτινάξει στα ύψη την ανεργία, τη φτώχεια και τις κοινωνικές ανισότητες, ενώ συνυφαίνεται με μια κρίση ενεργειακή και διατροφική και κυρίως μια κρίση κλιματικών αλλαγών, που απειλεί ακόμα και την επιβίωση του πλανήτη.

Μια διερεύνηση σε βάθος των αιτιών της παρούσας καπιταλιστικής κρίσης και των μορφών εκδήλωσής της, δεν μπορεί να γίνει απ’ αυτήν την εισήγηση, αν και όλες οι καπιταλιστικές κρίσεις έχουν στη ρίζα τους τη θεμελιώδη αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας.

Ωστόσο, δεν μπορεί παρά να υπογραμμισθεί το γεγονός ότι η διεθνής αυτή κρίση, πέραν των πολλών άλλων, είναι συνέπεια της απίστευτης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και πλούτου σε ελάχιστα χέρια, των συνακόλουθων αβυσσαλέων κοινωνικών ανισοτήτων και του επικυρίαρχου και ασύδοτου ρόλου του χρηματιστικού κεφαλαίου στο πλαίσιο της αποκαλούμενης (νεοφιλελεύθερης) «παγκοσμιοποίησης».

Οι πολιτικές που ακολουθούνται σε όλον τον αναπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο και ιδιαίτερα στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη, όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν τις αιτίες της σημερινής κρίσης, αλλά και την επιδεινώνουν ανυπόφορα. Ιδιαίτερα οι επιλογές περαιτέρω απορρύθμισης και λεηλασίας μισθών, συντάξεων, κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, τις οποίες ακολουθούν τυφλά οι κυβερνήσεις, συνιστούν την τέλεια συνταγή καταστροφικών εξελίξεων.

Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που μέσα στην κρίση όλα τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη επιδιώκουν να επιρρίψουν το ένα στο άλλο την κρίση και όλα μαζί στις πλάτες του δεύτερου και τρίτου κόσμου. Οφείλουμε, όμως, να σημειώσουμε ότι στις εξελίξεις που διαγράφονται εδώ και αρκετά χρόνια τα μεγάλα δυτικά καπιταλιστικά και ιμπεριαλιστικά κέντρα των ΗΠΑ στη Β. Αμερική και ιδιαίτερα τις Ε.Ε., χάνουν έδαφος τόσο σε ικανότητα ανταγωνισμού όσο και στον παγκόσμιο οικονομικό ισοζύγιο, πράγμα που επιτείνει την κρίση τους.

Επομένως, η ανάκαμψη των οικονομιών και πολύ περισσότερο μια σταθερή διέξοδος από τα κρισιακά φαινόμενα, δεν διακρίνεται στον ορίζοντα, όσο, τουλάχιστον, ο διεθνής καπιταλισμός δεν βρίσκει νέες τεχνολογικά «επαναστατικές» επενδυτικές διεξόδους ή νέες ανεξερεύνητες αγορές προς επέκταση. Η κατάσταση αυτή, όσο συνεχίζεται και χειροτερεύει, εγκυμονεί ανυπολόγιστους κινδύνους στα επόμενα χρόνια.

Σήμερα, όσο ποτέ, είναι αναγκαία μια μεγάλη προοδευτική στροφή στην πορεία του πλανήτη, η οποία θα θέσει νέες κοινωνικές και οικολογικές προτεραιότητες στην ανάπτυξη, στις επενδύσεις, στην καταπολέμηση των κοινωνικών ανισοτήτων και της φτώχειας και την προστασία του περιβάλλοντος, μέσα από ένα νέο πνεύμα συνεργασίας και αλληλεγγύης χωρών και λαών. Ένας τέτοιος προοδευτικός προσανατολισμός, με σοσιαλιστικό ορίζοντα και προοπτική, απαιτεί και προϋποθέτει την ισχυροποίηση και την πιο πλατιά και ουσιαστική συνεργασία των ριζοσπαστικών αριστερών δυνάμεων στην Ευρώπη και τον κόσμο.

2.        Η ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΓΚΡΕΜΟ! ΘΑ ΕΧΕΙ ΑΥΡΙΟ;

Στην Ελλάδα ένας από τους λόγους, αν όχι ο μοναδικός, για τον οποίο συγκροτήθηκε κάτω από άκρως αδιαφανείς και αντιδημοκρατικούς όρους η κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου με τη στήριξη των τριών κοινοβουλευτικών κομμάτων του αστικού κατεστημένου (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΛΑΟΣ), ήταν για να διασφαλισθεί η παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, με την υλοποίηση της Συμφωνίας της 26^ης Οκτωβρίου.

Και ενώ η παραμονή στο ευρώ είναι ο στόχος της κυβέρνησης Λ. Παπαδήμου για την εφαρμογή της ως άνω Συμφωνίας και της αντίστοιχης διαμόρφωσης του προϋπολογισμού του 2012, η ευρωζώνη κλυδωνίζεται θανάσιμα και η Συμφωνία της 26^ης Οκτωβρίου βρίσκεται, σχεδόν, στον «αέρα».

Η νέα «τρικομματική» συγκυβέρνηση Λ. Παπαδήμου πορεύεται, μάλλον, εκτός τόπου και χρόνου, με ένα προϋπολογισμό για το 2012 που δεν πατάει, σχεδόν, πουθενά.

Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που η κρίση στην ευρωζώνη έχει φτάσει, σχεδόν στο απροχώρητο και την έχει φέρει, σχεδόν, στα πρόθυρα της διάλυσης.

Αυτήν την ώρα, πέραν της μνημονιακής «νεοαποικιακής»  κηδεμονίας και λεηλασίας την οποία υφίστανται Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, η «κρίση χρέους» έχει χτυπήσει αμείλικτα και την Ιταλία και Ισπανία, πιέζει το Βέλγιο και επεκτείνεται σχεδόν σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, μη εξαιρουμένης και αυτής της Γερμανίας.

Το γεγονός αυτό έρχεται να καταρρίψει το «μύθο» ότι, τάχα, η κρίση συνιστά αποκλειστικά ελληνική ιδιαιτερότητα, όπως καταρρίπτει και τη μυθολογία περί ευρωζώνης.

Η ένταξη της Ελλάδας στο δανειοδοτικό μηχανισμό της τρόικας και η επιβολή ενός σκληρού μνημονίου επιτήρησης εμφανίστηκε, στην αρχή, περίπου, ως ελληνική ιδιαιτερότητα και ως αποτέλεσμα των εξαιρετικά ειδικών παθογενειών που ενδημούσαν στην ελληνική οικονομία και κοινωνία.

Μεταξύ αυτών των ειδικών εξαιρετικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε η Ελλάδα, υποτίθεται πως ήταν ο υπερμεγέθης δημόσιος τομέας, οι παχυλές αμοιβές των εργαζομένων σε αυτόν, οι αγκυλώσεις στην αγορά εργασίας, η απεριόριστα δυσκίνητη κρατική γραφειοκρατία και άλλα πολλά παρεμφερή.

Η ως άνω επιχειρηματολογία κλονίστηκε σημαντικά με τη συγκρότηση, επ’ αφορμή του χρηματοδοτικού μηχανισμού της τρόικας για την Ελλάδα, ευρύτερου ευρωπαϊκού ταμείου χρηματοδότησης ύψους 740 δις (Ε.Ε.-ΔΝΤ), που χρησιμοποιείτο ανάλογα και για άλλες χώρες.

Αν, όμως, το Ταμείο αυτό κλόνισε την επιχειρηματολογία περί ελληνικής ιδιαιτερότητας, ήρθε στη συνέχεια η ένταξη της Ιρλανδίας και κατόπιν της Πορτογαλίας, σε ανάλογο χρηματοδοτικό μηχανισμό της τρόικας με την επιβολή εξίσου σκληρών όρων, για να την κατακρημνίσει.

Αυτό δε σημαίνει φυσικά ότι η Ελλάδα δεν έχει πολύ μεγάλα προβλήματα, αλλά και ιδιαιτερότητες. Τα προβλήματα, όμως, της χώρας μας δεν είναι αυτά που εντοπίζουν οι κυρίαρχοι κύκλοι και αν ορισμένα εξ αυτών πράγματι υπάρχουν, δεν αποτελούν θετικές απαντήσεις οι εφαρμοζόμενες μνημονιακές συνταγές!

Η Ιρλανδία, ιδιαίτερα, πέραν της Πορτογαλίας, δεν είναι «κανένα» από τα προβλήματα με τα οποία, υποτίθεται ότι βαρύνεται η Ελλάδα και την οδήγησαν στη μνημονιακή λεηλασία.

Η Ιρλανδία ήταν το μοντέλο και το υπόδειγμα του νεοφιλελευθερισμού. Η Ιρλανδία δεν είχε, υποτίθεται γραφειοκρατία! Είχε, σχεδόν, το μικρότερο κράτος σε όλη την ευρωζώνη! Είχε το πιο ευνοϊκό καθεστώς για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Διέθετε τους μικρότερους φορολογικούς συντελεστές (12%) σχεδόν σε όλη την Ε.Ε. και τις πιο απορρυθμισμένες και «ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις.

Όμως και η Ιρλανδία κατέρρευσε και ίσως, βρίσκεται σε χειρότερη θέση αυτή την ώρα από την Ελλάδα.

Βεβαίως, πολλοί αντιτείνουν ότι η κρίση στην Ελλάδα εμφανίστηκε ως κρίση του δημόσιου χρέους, ενώ στην Ιρλανδία ως κρίση του τραπεζικού συστήματος.

Η διαφορά στη μορφή εκδήλωσης της κρίσης δεν πρέπει να μας κάνει να παραβλέπουμε την κοινή βάση της, που, πέραν από τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, έχει πηγή και τον υπερδανεισμό, είτε του δημοσίου είτε τον εκπορευόμενο από τις τράπεζες προς τον ιδιωτικό τομέα, με το σχηματισμό «φούσκας», ως υποκατάστατο για την τροφοδότηση «αναπτυξιακών» επιδόσεων. Τον υπερδανεισμό που δεν κατευθύνεται σε αποδοτικές παραγωγικές επενδύσεις, αλλά που διαμορφώνει κερδοσκοπικές «μαύρες τρύπες».

Οι καταρρεύσεις, όμως, δεν φαίνεται να σταματούν στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία.

Στην περιδίνηση της κρίσης έχουν μπει, πλέον, για τα καλά η Ιταλία και Ισπανία, ακολουθεί κατά πόδας το Βέλγιο, ενώ καμία, σχεδόν, χώρα δεν μένει εκτός πιέσεων, με κίνδυνο και η Γαλλία να απωλέσει τη βαθμολόγηση  ΑΑΑ!

Ήδη, τα επιτόκια δανεισμού της Ιταλίας και της Ισπανίας είναι επιτόκια πτώχευσης κι αν δεν έχουν τεθεί ακόμα αυτές οι χώρες κάτω από την μπότα της τρόικας και στη μνημονιακή πρέσα, ο μόνος λόγος είναι το υπερβολικό μέγεθος της χρηματοδοτικής στήριξης που απαιτείται.

Το γεγονός ότι, όλη η περιφέρεια της ευρωζώνης διανύει μέσα στην κρίση φάση κατάρρευσης, η οποία τώρα πια αγγίζει και το σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης, αναδεικνύει, πέραν των άλλων θεμελιωδών αιτιών που αναφέρθησαν, μεγάλες και εγγενείς αντιφάσεις και προβλήματα, πρώτα απ’ όλα της ίδιας της ευρωζώνης, αλλά και της ίδιας της Ε.Ε.

Η κρίση του αναπτυγμένου καπιταλισμού γνωρίζει μια ιδιαίτερα εκρηκτική παρόξυνση στο χώρο της ευρωζώνης εξαιτίας της δομής και των ειδικών χαρακτηριστικών της τελευταίας .

Πράγματι, το ευρώ, έτσι όπως οικοδομήθηκε στη βάση των απαράδεκτων Συνθηκών της Ε.Ε., ειδικότερα της ΟΝΕ και στη βάση της ενιαίας «απελευθερωμένης» αγοράς της Ε.Ε., συνιστά ένα μηχανισμό που, με τη λειτουργία του, ενισχύει όλο και πιο σκληρές ιεραρχίες και μεγαλύτερες αποκλίσεις εντός της ευρωζώνης.

Είχα την ευκαιρία να υπογραμμίσω, πριν ακόμα εισαχθεί το ευρώ ως ενιαίο νόμισμα, στην ευρωζώνη, ότι κατασκευάζεται ως ένας μηχανισμός ταξικού πολέμου στην ευρωζώνη ως σύνολο και σε κάθε κράτος μέλος χωριστά, που θα αναπαράγει και ακατάπαυστα θα διευρύνει τις ανισότητες και τις ανισορροπίες υπέρ των ισχυρότερων οικονομιών και σε βάρος των πιο αδύναμων.

Είχα τονίσει, επίσης, ότι στη βάση αυτών των διευρυνόμενων ανισορροπιών, το ασφυκτικό και ανελαστικό πλαίσιο του ευρώ θα εξελίσσετο ως το ιδιαίτερα ευνοϊκό πλαίσιο για την εκδήλωση, σε περίπτωση ανισορροπιών και κρίσης, αποτελεσματικών κερδοσκοπικών επιθέσεων του χρηματιστικού κεφαλαίου, προς αποκόμιση εύκολων και υψηλών κερδών.

Αυτές οι δραματικές εκτιμήσεις όχι μόνο επιβεβαιώνονται, αλλά και βλέπουμε να εκτυλίσσονται με μαθηματική ακρίβεια μέσα στην κρίση.

Το ευρώ επιτείνει τις ανισορροπίες και ταυτόχρονα προσφέρει το ασφυκτικό πλαίσιο για να εκδηλώσει, στη βάση αυτών των ανισορροπιών, κερδοσκοπικές επιθέσεις σε βάρος των ανήμπορων, ανυπεράσπιστων και χωρίς μέσα άμυνας θυμάτων του, που δεν είναι άλλα από τις ανοχύρωτες οικονομίες των περιφερειακών χωρών, αλλά και συνολικά τις οικονομίες της ευρωζώνης.

Η μια περιφερειακή χώρα της ευρωζώνης μετά την άλλη βλέπουν, εξαιτίας των κερδοσκοπικών πιέσεων, τα spread των επιτοκίων δανεισμού τους να φθάνουν σε μη ανεκτά και απλησίαστα ύψη και ως εκ τούτου να υποκύπτουν σε μέτρα εξουθένωσης και τελικά στη «μπότα» της τρόικα.

Αυτές οι καταστάσεις, που μετατρέπουν την ευρωζώνη σε ένα ιδιόμορφο είδος Γερμανικής «φυλακής» χωρών και λαών και την περιβάλλουν με ένα περίεργο πέπλο «νομισματικού ζουρλομανδύα», βλέπουμε να εκτυλίσσονται σήμερα σε ευρωπαϊκό επίπεδο και να προκαλούν αντιπαραθέσεις τόσο ανάμεσα στους κυρίαρχους κύκλους και κυρίως άκρως σημαντικές συγκρούσεις ανάμεσα στη ριζοσπαστική Αριστερά και τις κυρίαρχες δυνάμεις της Ε.Ε.

Αυτές τις ώρες που η ευρωζώνη πλέει ολοταχώς προς το παγόβουνο, είναι πολλοί και ισχυροί οι κύκλοι του ευρωπαϊκού κατεστημένου, οι οποίοι υιοθετούν και προτείνουν τη λήψη «δραστικών» μέτρων με στόχο τη διάσωσή της.

Μεταξύ αυτών των μέτρων περίοπτη θέση κατέχουν η αθρόα αγορά ομολόγων των πληττόμενων χωρών από την ΕΚΤ, η έκδοση ευρωομολόγων για το δανεισμό των χωρών που έχουν ανάγκη κάτω από την εγγύηση τελικά των κρατών μελών με βαθμολογία ΑΑΑ και τέλος η ευνοϊκή χρηματοδότηση των δοκιμαζόμενων χωρών από την ΕΚΤ, με την εκτύπωση, από την τελευταία, χρήματος.

Όλα αυτά τα μέτρα συναντούν μέχρι στιγμής έντονες αντιδράσεις από κύκλους του Γερμανικού κατεστημένου και όχι μόνο, ενώ άλλοι εκ των κυρίαρχων κύκλων της Γερμανίας συνδέουν την προώθηση των πιο «ανώδυνων» εξ αυτών, με πολύ πιο έντονη δημοσιονομική ενοποίηση των χωρών της ευρωζώνης ή κάποιων εξ αυτών, υπό τη Γερμανική εποπτεία και τις Γερμανικές ασφυκτικές προδιαγραφές.

Εικάζεται βάσιμα ότι μπροστά στο φάσμα της άμεσης επικείμενης διάλυσης της ευρωζώνης, είναι ισχυρή τελικά η πιθανότητα να δώσει η Γερμανία το «πράσινο» φως σε μια μορφή πιο «δραστικής» παρέμβασης της ΕΚΤ, με αντίτιμο, όμως, ένα νέο πολύ πιο σκληρό Γερμανικών προδιαγραφών «Σύμφωνο Σταθερότητας» για ενός είδους «δημοσιονομικής ενοποίησης» με αιώνια λιτότητα!

Μια τέτοια εξέλιξη προς ένα γερμανικού τύπου «δημοσιονομικό υπερκράτος» θα είναι άκρως αντιδραστική για τις χώρες και τους λαούς της ευρωζώνης ή όσους εξ αυτών θα συμμετάσχουν, αφού, πέραν της αφαίρεσης εθνικής κυριαρχίας, θα δρομολογήσει δραματικές εξελίξεις λιτότητας αορίστου χρόνου.

Την ίδια ώρα είναι πολύ αμφίβολο ότι μέτρα πιο δραστικής παρέμβασης της ΕΚΤ στις αγορές ομολόγων ή η έκδοση ευρωομολόγων μπορούν να ανακόψουν τα κρισιακά φαινόμενα στην ευρωζώνη, πολύ περισσότερο, μάλιστα, αν θα ληφθούν με σπασμωδικό, όπως φαίνεται, τρόπο. Από την άλλη δεν πρέπει να αγνοείται ότι μια ακόμα πιο δραστική παρέμβαση της ΕΚΤ στις αγορές ομολόγων, παρέμβαση που ήδη έχει προσλάβει εκτεταμένες διαστάσεις, θα επέφερε άλλου είδους ανεπιθύμητες παρενέργειες.

Σήμερα όσο ποτέ γίνεται αναγκαία μια μεγάλη προοδευτική και σοσιαλιστική ανατροπή σε κάθε χώρα μέλος και στην ευρωζώνη και την Ε.Ε. ως σύνολο, με στόχο μια εντελώς διαφορετική ευρωπαϊκή συνεργασία στη βάση της ισοτιμίας και νέων προοδευτικών και σοσιαλιστικών πολιτικών και αξιών.

3.       ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 2012: ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ! ΧΑΡΙΣΤΙΚΗ ΒΟΛΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ!

Η νέα «τρικομματική» κυβέρνηση του Λ. Παπαδήμου στην ουσία κατέθεσε ως προϋπολογισμό για το 2012 το οικονομικό και κοινωνικό έκτρωμα, που, ως προσχέδιο προϋπολογισμού, είχε καταθέσει η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου.

Η κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου ούτε καν σκέφτηκε να αναθεωρήσει κάποιες πλευρές του προϋπολογισμού του 2012, λαμβάνοντας υπόψη την εφιαλτική ύφεση της χώρας, την τραγική κοινωνική κατάσταση αλλά και την κρίση στην ευρωζώνη -που προαναφέραμε- και η οποία έχει οδηγήσει την τελευταία στα πρόθυρα της διάλυσης.

Αντίθετα, η ειρωνεία είναι ότι την ώρα που η ευρωζώνη κλυδωνίζεται, η «τρικομματική» κυβέρνηση συνασπισμού του αστικού κόσμου της χώρας μας χρησιμοποιεί την έξοδο από το ευρώ ως μέσο κατατρομοκράτησης του ελληνικού λαού για την επιβολή πολιτικών διάλυσης της οικονομίας και των κοινωνικών δικαιωμάτων.

Ο προϋπολογισμός του 2012, σύμφωνα με τη γενική εκτίμησή μας, θα οδηγήσει τη χώρα σε ακόμα μεγαλύτερη τραγωδία και στη χειρότερη και δυσκολότερη χρονιά από τον πόλεμο.

Η Ελλάδα, κάτω από τη μνημονιακή μπότα, ζει ώρες ανεπανάληπτης οικονομικής και κοινωνικής «γενοκτονίας».

Η Ελλάδα εξαιτίας των άγριων νεοφιλελεύθερων και μονεταριστικών πολιτικών κοινωνικής εξουθένωσης, των μνημονιακών επιταγών και του σκληρά ταξικού προσανατολισμού του προϋπολογισμού θα γνωρίσει για πέμπτη συνεχή χρονιά βαθιά ύφεση, η οποία θα ξεπεράσει κατά πολύ την ύφεση της τάξης του 2,8%, που προβλέπει ο προϋπολογισμός, πράγμα που άλλωστε έγινε και το 2011. Το 2011 ο προϋπολογισμός προέβλεπε ύφεση 3,2%, ενώ αυτή –σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία και τις πρόσφατες εκτιμήσεις του ΟΟΣΑ- θα ξεπεράσει το 6%!  (6,1% είναι η εκτίμηση του ΟΟΣΑ)

Καμία άλλη και ποτέ ευρωπαϊκή, τουλάχιστον, καπιταλιστική χώρα δεν γνώρισε ύφεση και μάλιστα βαθιά, για πέμπτη συνεχή χρονιά  και με άγνωστη συνέχεια, αφού δεν αποκλείεται η ύφεση να παραταθεί τα επόμενα, πέραν του 2012, χρόνια! Αυτή η κατάσταση, η οποία είναι το οικτρό αποτέλεσμα των μνημονιακών επιλογών και προϋπολογισμών, ισοδυναμεί με τον ορισμό της καταστροφής μιας χώρας και μιας οικονομίας.

Ο προϋπολογισμός του 2012, μαζί με τα κυβερνητικά μέτρα που έχουν προηγηθεί, σε συνέχεια της κατεδάφισης των προηγούμενων χρόνων, θα επιφέρει μια νέα πολύ μεγάλη λεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων μέσα στο 2012 τόσο στο δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Μετά το σοκ της μείωσης που υπέστησαν οι μισθοί και οι συντάξεις στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα το 2010 και 2011, θα ακολουθήσει μια νέα μείωση το 2012, που για το δημόσιο θα φτάσει, περίπου 25%!

Την ίδια ώρα οι επιλογές απευθείας μείωσης των μισθών και των συντάξεων συνδυάζονται με βροχή μέτρων φορολογικής λεηλασίας των λαϊκών εισοδημάτων, τα οποία αποτυπώνονται με οδυνηρό τρόπο στον προϋπολογισμό του 2012 και επιφέρουν διπλό βάναυσο και ακαριαίο πλήγμα στις λαϊκές οικογένειες, σε μια περίοδο, μάλιστα, που η ανεργία καλπάζει και προσλαμβάνει εφιαλτικές διαστάσεις!

Στην ουσία, οι άγρια εξουθενωτικές μισθολογικές και φορολογικές πολιτικές, μαζί με τις επιλογές «εφεδρείας-απολύσεων» που εφαρμόζονται στο δημόσιο και έχουν καταγραφεί στο πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε πρόσφατα, οδηγούν, αν δεν έχουν οδηγήσει κιόλας, στην «παράλυση» και «διάλυση» του κρατικού μηχανισμού, με τρομακτικά δυσμενείς παρενέργειες σε όλη την οικονομία και κοινωνία.

Τόσο γρήγορα και ταυτόχρονα, τόση μεγάλη μείωση μισθών, συντάξεων και λαϊκών εισοδημάτων σε ειρηνική περίοδο δεν πρέπει να έχει γνωρίσει ποτέ, όχι μόνο η χώρα μας αλλά και καμία άλλη χώρα στον ευρωπαϊκό χώρο.

Από τον Μάιο του 2010, η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, παρά τις περί του αντιθέτου προεκλογικές εξαγγελίες της, συνομολόγησε, πραξικοπηματικά και ερήμην του ελληνικού λαού, στο όνομα της αντιμετώπισης του μεγάλου δημόσιου χρέους και των δυσθεώρητων spreads  δανεισμού του ελληνικού δημοσίου, τη συνδιαμόρφωση από Ε.Ε.-ΕΚΤ-ΔΝΤ ενός δανείου, κάτω από βάναυσα επαχθείς όρους,  ύψους 110 δισ. ευρώ επί τρία χρόνια, το οποίο συνοδεύτηκε με τη συνυπογραφή ενός «νεοαποικιακού» Μνημονίου αναλυτικών οικονομικών, κοινωνικών και εργασιακών όρων και δεσμεύσεων.

Το Μνημόνιο αυτό, το οποίο εισχωρούσε σε ανατριχιαστικές χρονικά προσδιορισμένες και αναλυτικότατες δεσμεύσεις, συνδεδεμένες ως προς την τήρησή τους με την καταβολή ανά τρίμηνο των δανειακών δόσεων, συνιστά ένα άνευ προηγουμένου πακέτο  δεσμεύσεων της χώρας έναντι των δανειστών της, του οποίου τα χαρακτηριστικά υπερβαίνουν και τις χειρότερες, ίσως, εκδοχές αποικιακής παράδοσης.

Το επαχθέστατο αυτό Μνημόνιο, που εγκρίθηκε κατά παραβίαση του Συντάγματος και με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, άρχισε να εφαρμόζεται αμέσως μετά την αντισυνταγματική έγκρισή του, με σωρεία ρυθμίσεων λεηλασίας μισθών και συντάξεων, επιδρομής φορολογικών μέτρων σε βάρος των μικρομεσαίων στρωμάτων, περαιτέρω απορρύθμισης των εργασιακών και νέων νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων.

Οι συνέπειες από το ξεκίνημα της εφαρμογής, εντός του 2010, των μνημονιακών δεσμεύσεων, είχε οδυνηρές έως καταστρεπτικές συνέπειες για την ελληνική οικονομία και πρώτα απ’ όλα για τα λαϊκά εισοδήματα.

Σε γενικές γραμμές η εκκίνηση εφαρμογής του Μνημονίου κυβέρνησης-τρόικας, επιδείνωσε την οικονομική ύφεση, επέτεινε την παραγωγική διάλυση της χώρας, χειροτέρευσε όλους τους βασικούς οικονομικούς δείκτες, εκτίναξε στα ύψη την ανεργία, διεύρυνε τις κοινωνικές ανισότητες, τη νέα φτώχεια και την εξαθλίωση. Ακόμα χειρότερα, οι συνταγές του Μνημονίου, επιβεβαιωμένα πλέον, είναι επιλογές κατεδάφισης και λεηλασίας χωρίς ελπίδα και προοπτική για τη χώρα.

Ο προϋπολογισμός του 2012 αποτελεί χειρότερη συνέχεια των απαράδεκτων προϋπολογισμών του 2010  και 2011 και στηρίζεται ολοκληρωτικά στους όρους του Μνημονίου και των «επικαιροποιημένων» εκδόσεών του, που ακολούθησαν, ενώ, όπως είπαμε, περιέχει και επαχθή μέτρα εκτός και πέραν του μνημονίου!

Ο προϋπολογισμός αυτός κινδυνεύει να επιφέρει τη χαριστική βολή  στην οικονομία και την κοινωνία και να προκαλέσει τόσο βαθιά δυσμενείς επιπτώσεις που θα υποθηκεύσουν το μέλλον της χώρας και του λαού.

Ο προϋπολογισμός του 2012, εξαιτίας των άκρως επώδυνων μέτρων που περιέχει αλλά και των ευρύτερων δυσμενών και οριακών ευρωπαϊκών εξελίξεων είναι, σχεδόν, βέβαιον ότι, όπως και οι προϋπολογισμοί του 2010-2011, θα βρεθεί στον «αέρα» και τελικά θα εφαρμοστεί ένας άλλος προϋπολογισμός, χωρίς καμία νομιμοποίηση από τη Βουλή.

Πέραν αυτών, ο προϋπολογισμός του 2012 μπορεί να αχρηστευθεί πλήρως και να πεταχτεί εξολοκλήρου στον «κάλαθο των αχρήστων» για δύο κυρίως λόγους:

Πρώτος: οι ρευστές αποσυνθετικές εξελίξεις στην ευρωζώνη και την Ε.Ε., οι οποίες μπορεί να οδηγήσουν σε μεγάλες ανακατατάξεις και ανατροπές στην Ε.Ε.

Δεύτερος:  Το ξέσπασμα μεγάλων ενωτικών αγώνων, ως αντίδραση στον κοινωνικό Καιάδα του προϋπολογισμού του 2012, αγώνες που, με τη συμβολή της Αριστεράς μπορούν να ανατρέψουν το κατεστημένο πολιτικό σκηνικό και να ανοίξουν νέους προοδευτικούς δρόμους για την Ελλάδα!

4.       ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟΥ! ΕΣΟΔΑ ΚΑΙ ΔΑΠΑΝΕΣ

Ο μνημονιακός προϋπολογισμός του 2012 – με τον οποίο επιχειρείται η υλοποίηση του μεσοπρόθεσμου οικονομικού προγράμματος- σηματοδοτεί ένα νέο γύρο βάρβαρης νεοφιλελεύθερης επίθεσης ενάντια στον κόσμο της εργασίας, καταδικάζοντας την ελληνική κοινωνία και οικονομία σ’ ένα φαύλο κύκλο εξαθλίωσης και ύφεσης, με μοναδικό σκοπό την εκτίναξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Οι δημοσιονομικοί στόχοι για επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος της τάξης του 1,1% του ΑΕΠ και μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος στο 5,4% το 2012 είναι παντελώς ανεδαφικοί, πολύ περισσότερο που έχει εκτροχιαστεί ο προϋπολογισμός του 2011, ενώ οι στόχοι του PSI για «κούρεμα» του ιδιωτικού χρέους κατά 50%, βρίσκονται στον «αέρα»!  Το μόνο που αντικατοπτρίζουν αυτοί οι στόχοι είναι την πρωτοφανή, για τα μεταπολεμικά δεδομένα, επιχείρηση αναδιανομής του πλούτου σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και υπέρ των δανειστών-τοκογλύφων της χώρας. 

Η βαρβαρότητα του προϋπολογισμού είναι εμφανής, κυριολεκτικά, σε κάθε του γραμμή και έχει να κάνει με τα εξής βασικά σημεία:

4.1 ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ-ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ-ΥΓΕΙΑ

Στο πεδίο αυτό εντοπίζεται το μεγαλύτερο κοινωνικό και οικονομικό σκάνδαλο της ακολουθούμενης οικονομικής πολιτικής.

Σε ότι αφορά στο κοινωνικό σκάνδαλο αυτό έχει να κάνει με το «πετσόκομμα» της κρατικής επιχορήγησης προς το ασφαλιστικό σύστημα (βλ. πιο κάτω τα τερατώδη ποσοστά των περικοπών).

Σε ότι όμως αφορά το οικονομικό σκάνδαλο αυτό έχει να κάνει με το «κούρεμα» των ομολόγων των ασφαλιστικών ταμείων (ή αλλιώς PSI +), εξαιτίας του οποίου τα ταμεία θα καταγράψουν απώλειες ύψους περίπου 13 δις ευρώ (κατέχουν 26 περίπου δις ομόλογα του ελληνικού δημοσίου) χωρίς το δημόσιο χρέος να μειωθεί ούτε κατά 1 ευρώ! Κι αυτό συμβαίνει επειδή τα 26 δις των ομολόγων που κατέχουν τα ταμεία αποτελούν ενδοκυβερνητικό χρέος, του οποίου η μείωση δεν θα «κουρέψει» ούτε στο ελάχιστο το χρέος της γενικής κυβέρνησης. Υποτίθεται, πως το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων αφορά ομόλογα που είναι στα χέρια ιδιωτών (εξαιρούνται ΕΚΤ και τα δάνεια των χωρών της ΕΕ). Όμως τελείως αυθαίρετα εντάσσουν στους ιδιώτες και τα δημόσια ασφαλιστικά ταμεία της χώρας μας(!), με σκοπό να τα οδηγήσουν στην πλήρη ισοπέδωση, χωρίς ταυτόχρονα να υπάρχει κανένα όφελος για το δημόσιο χρέος! Μάλιστα, πέρα από την απώλεια περιουσίας των 13 δις, που θα δημιουργηθεί ελέω «κουρέματος», τα Ταμεία θα χάνουν σε ετήσια βάση πάνω από 500 εκ. ευρώ, εξαιτίας των τόκων που δεν θα εισπράττουν. Η απώλεια αυτή όχι μόνο δεν αναπληρώνεται από την κρατική επιχορήγηση αλλά τα ταμεία «τιμωρούνται» με τεράστιες μειώσεις στα ποσά που θα εισπράξουν το 2012 από τον προϋπολογισμό, με αποτέλεσμα η κατάρρευσή τους να θεωρείται μαθηματικά βέβαιη.

Ας τα δούμε όλ’ αυτά αναλυτικότερα:

Οι δαπάνες για τα ασφαλιστικά ταμεία περιορίζονται σε βαθμό ασφυξίας, καθώς η συνολική κρατική χρηματοδότηση το 2012 μειώνεται κατά 9,1% σε σχέση με το 2011.

            Συγκεκριμένα, «πετσοκόβονται» σε βαθμό χρεοκοπίας οι κρατικές ενισχύσεις στα δημόσια ασφαλιστικά ταμεία: ισοπεδωτική θα είναι η περικοπή της κρατικής ενίσχυσης προς το ΙΚΑ κατά 41,6% (!), τον ΟΓΑ (-23,5%) και ακολουθεί το ΝΑΤ (-11,5%) και ο ΟΑΕΕ με μείωση 10,6%.

Η τραγική κατάσταση αποτυπώνεται στον παρακάτω πίνακα της εισηγητικής έκθεσης του προϋπολογισμού:

Την ίδια ώρα, τα Ταμεία αναμένεται να έχουν λιγότερα έσοδα από εισφορές κατά 452 εκατ. ευρώ, ενώ ο «προκρούστειος» στόχος είναι οι συνολικές δαπάνες να περιοριστούν κατά 2 δισ. Ευρώ. Επιπλέον, όπως προείπαμε, τα ασφαλιστικά ταμεία θα χάσουν και από το PSI+, μέσω του οποίου θα απολέσουν περιουσία περίπου 13 δισ. Ευρώ. Μόνο από τους τόκους το 2012 θα χάσουν 554 εκατομμύρια ευρώ, εξαιτίας του «κουρέματος» (PSI+) των ομολόγων τους! Σε αυτή τη «λεπτομέρεια» εντοπίζεται και η διαμόρφωση υψηλότερου πρωτογενούς πλεονάσματος χωρίς το «κούρεμα» (στο 1,6%) απ’ ότι μετά το «κούρεμα» των ομολόγων (1,1% του ΑΕΠ).

Είναι σαφές λοιπόν ότι τα δημόσια ασφαλιστικά ταμεία οδηγούνται στη χρεοκοπία, καθώς από τη μια «πετσοκόβεται» η κρατική επιδότηση και από την άλλη μειώνονται δραματικά και οι εισφορές λόγω ύφεσης και ανεργίας αλλά και οι τόκοι που εισπράττουν. Μάλιστα, ο υπολογισμός των απωλειών ως προς τις εισφορές γίνεται με βάση την έωλη και ανεδαφική παραδοχή ότι η ανεργία το 2012 θα ανέλθει στο 17,1%! Όμως το νούμερο αυτό δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, καθώς ήδη από το τέλος του 2011 η πραγματική ανεργία θα έχει ξεπεράσει το 20%!

Περικοπή τέλος 337 εκατ. ευρώ των δαπανών για την υγεία προβλέπει ο προϋπολογισμός για το 2012. Σύμφωνα με τα σχετικά στοιχεία, για τα νοσοκομεία, τα Κέντρα Υγείας και τους εποπτευόμενους φορείς θα διατεθούν 1,69 δισ. ευρώ έναντι 1,94 δισ. ευρώ το 2011, δηλαδή μείωση 12,9%.

4.2 ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ-ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

 Η απορρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας και οι αποκαλούμενες «διαρθρωτικές αλλαγές» αποτέλεσαν και αποτελούν βασικές προτεραιότητες της τρόικας και της κυβέρνησης από την εποχή του πρώτου μνημονίου μέχρι σήμερα. Με τον προϋπολογισμό του 2012 αποτυπώνεται σε αριθμούς η εφαρμογή του μεσοπρόθεσμου προγράμματος-εκτρώματος, το οποίο προβλέπει και προωθεί τα εξής:

-   Διεύρυνση της "εργασιακής εφεδρείας στο Δημόσιο (βλ. απολύσεις). Ο στόχος εδώ δεν έχει να κάνει με την «εξοικονόμηση» πόρων από τη μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων (τα ποσά είναι σχετικά ασήμαντα) αλλά το σπάσιμο του «ταμπού» της μονιμότητας και η κατάργηση του οποιουδήποτε «καταφυγίου» αξιοπρεπώς αμειβόμενης και υπό αξιοπρεπείς συνθήκες εκτελούμενης εργασίας.

- Θεσμοθετείται το ελαστικό δεκάωρο χωρίς υπερωριακή αμοιβή για το χρόνο απασχόλησης που υπερβαίνει το οκτάωρο (με αντάλλαγμα την υπόσχεση για ρεπό).

- Θεσμοθετείται η δυνατότητα απασχόλησης νεοεισερχόμενων στην αγορά εργασίας νέων κάτω των 25 χρονών με μισθό αισθητά κατώτερο (έως και 20%) από ότι ορίζουν οι αντίστοιχες κλαδικές συμβάσεις ή ακόμα και η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση.

- Ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για ραγδαία αύξηση των επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων αφού θεσπίζεται η δυνατότητα περάσματος σε τέτοιες συμβάσεις όχι πλέον με συναπόφαση των σωματείων αλλά με τη συναίνεση «Ενώσεων Προσώπων» (ως ένωση προσώπων θεσπίζεται μια “συλλογικότητα” που εκπροσωπεί το 25% των εργαζομένων σε επιχειρήσεις που απασχολούν άνω των 20 εργαζομένων).

                                                         4.3 ΑΝΕΡΓΙΑ-ΟΑΕΔ

Προβλέπεται εικονικό ποσοστό ανεργίας στο 17,1% το 2012, από  15,4% το 2011, τη στιγμή που τον Αύγουστο του 2011 η επίσημη ανεργία ανήλθε στο 18,4%! Η επίσημη ανεργία αναμένεται να ξεπεράσει κατά πολύ το 20% το επόμενο έτος, ενώ η πραγματική θα προσλάβει εφιαλτικές διαστάσεις. Παρ’ όλ’ αυτά, κόβονται 264 εκατομμύρια ευρώ από τον ΟΑΕΔ το 2012!

4.4 ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ

Συνολικά τα φορολογικά έσοδα αναµένεται να διαµορφωθούν το 2012 στα 53,3 δισ. ευρώ έναντι 49,7 δισ. ευρώ που είναι οι εκτιµήσεις πραγµατοποιήσεων για το 2011.  Από άµεσους φόρους το κράτος προσδοκά να εισπράξει περίπου 24,2 δισ. ευρώ και από έµµεσους 29 δισ. ευρώ.

Τα φυσικά πρόσωπα θα πληρώσουν φόρο εισοδήματος αυξημένο κατά 29,1% την ίδια στιγμή που οι εταιρείες θα πληρώσουν μειωμένους φόρους κατά 22%! Ολόκληρο δηλαδή το βάρος των νέων φορομπηχτικών μέτρων θα κληθούν –για μια ακόμη φορά- να σηκώσουν οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και οι μικροεπαγγελματίες, πληρώνοντας εξωφρενικά «χαράτσια» και κεφαλικούς φόρους.

Αναλυτικότερα, περισσότερα από 3,6 δισ. ευρώ έσοδα από τη φορολόγηση των εισοδηµάτων µισθωτών, συνταξιούχων, ελεύθερων επαγγελµατιών, αγροτών αλλά και των ιδιοκτητών ακινήτων προβλέπει ο προϋπολογισµός του 2012, ο οποίος εφαρμόζει το καταστροφικό για τη χώρα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.

Η αύξηση των εσόδων θα προέλθει από τα κοινωνικά βάρβαρα φοροεισπρακτικά µέτρα που ψηφίστηκαν τους προηγούµενους µήνες και τα οποία περιλαμβάνουν τα εξής:

-     Τη δραστική µείωση του αφορολόγητου κάτω από τα όρια της φτώχειας από τις 12.000 στα 5.000 ευρώ.

- Την κατάργηση του µέτρου της έκπτωσης φόρου σε ποσοστό 10% επί του επιπλέον ποσού από το αφορολόγητο που συγκεντρώνεται µε την προσκόµιση αποδείξεων.

- Την κατάργηση ή τη μείωση πλήθους φορολογικών απαλλαγών (π.χ έκπτωση των τόκων των στεγαστικών δανείων α’ κατοικίας, ενοικίου, διδάκτρων φροντιστηρίων, ιατρικών εξόδων κτλ).
- Τη διεύρυνση των απαράδεκτων (με τον τρόπο που λειτουργούν) τεκµηρίων φορολόγησης σε όλους.
- Τη συνέχιση της είσπραξης εσόδων από το τέλος επιτηδεύµατος στους ελεύθερους επαγγελµατίες.
- Τις αλλαγές στον φόρο ακίνητης περιουσίας.

- Την επιβολή έκτακτης εισφοράς στις επιχειρήσεις

     - Την αύξηση του ΕΦΚ στον καπνό, με σκοπό τη μεγάλη επιβάρυνση των καταναλωτών.

     - Τη συνέχιση της είσπραξης του κεφαλικού φόρου (δηλ. της ειδικής εισφοράς κοινωνικής αλληλεγγύης).
     - Την απόδοση της αύξησης του ΦΠΑ στην εστίαση από 13% σε 23%.

     - Την εφαρµογή του µέτρου επιβολής ΕΦΚ στο φυσικό αέριο.

    -  Την πλήρη απόδοση του έκτακτου ειδικού τέλους ηλεκτροδοτούμενων δομημένων επιφανειών (ΕΕΤΗΔΕ) που είναι σε ισχύ από το 2011 και την εξίσωση του συντελεστή του ΕΦΚ στο πετρέλαιο (diesel) θέρμανσης με εκείνο του πετρελαίου (diesel) κίνησης από τον Οκτώβριο του 2012.
            Την ίδια στιγµή,  η αύξηση των εισπράξεων από φόρους στην ακίνητη περιουσία των πολιτών θα ξεπεράσει κάθε προηγούµενο αφού το υπουργείο Οικονοµικών προσδοκά να εισπράξει το επόµενο έτος 3,58 δισ. ευρώ έναντι 1,12 δισ. ευρώ το 2011. ∆ηλαδή οι φόροι στα ακίνητα θα παρουσιάσουν αύξηση κατά 217,6%!

Από την άλλη, οι εισπράξεις από την έµµεση φορολογία θα επηρεαστούν από την ύφεση και για τον λόγο αυτόν τα έσοδα από ΦΠΑ, αλλά και άλλους φόρους κατανάλωσης εµφανίζουν αρνητικό ρυθµό µεταβολής. Αµετάβλητα φαίνεται να διατηρούνται για το 2012 τα τέλη κυκλοφορίας, ενώ µικρή αύξηση αναµένεται στα τέλη ταξινόµησης οχηµάτων µετά και την απελευθέρωση της πετρελαιοκίνησης.

Συνολικά τα φορολογικά έσοδα αναµένεται να διαµορφωθούν το 2012 σε 53,3 δισ. ευρώ έναντι 49,7 δισ. ευρώ που είναι εκτιµήσεις πραγµατοποιήσεων για το τρέχον έτος.  Από άµεσους φόρους το κράτος προσδοκά να εισπράξει περίπου 24,2 δισ. ευρώ και από έµµεσους 29 δισ. ευρώ.
                                         

4.5  ΜΙΣΘΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ

«Καρατομούνται» μισθοί και συντάξεις, κύριες και επικουρικές:

Η κυβέρνηση υπολογίζει να περικόψει περίπου 2 δισ.(σε επίπεδο γενικής κυβέρνησης, σε ταμειακή βάση) από μισθούς, επιδόματα και συντάξεις μέσα στο 2012. Οι δημόσιοι υπάλληλοι με το ενιαίο μισθολόγιο θα χάσουν μέσα στο 2012 έως και το 25% του μισθού που έπαιρναν το 2011, με τη μείωση να ξεπερνά σε πολλές περιπτώσεις και το 50% έως το 2013.

Οι συνταξιούχοι θα δουν κατακόρυφη μείωση των αποδοχών τους. Ήδη μέσα στο 2011 υπέστησαν ισοπεδωτικές μειώσεις:  για όσους δεν έχουν συμπληρώσει το 55ο έτος, το ποσό της κύριας σύνταξης που υπερβαίνει τα 1.000 ευρώ μειώνεται κατά 40% από 1ης Νοεμβρίου 2011. Για ασφαλισμένους άνω των 55 ετών προβλέπεται μείωση 20% για το ποσό της κύριας σύνταξης που υπερβαίνει τα 1.200 ευρώ. Επιπλέον, από την 1η Αυγούστου άρχισαν να πληρώνουν την εισφορά ΛΑΦΚΑ όσοι συνταξιούχοι έχουν μηνιαίες αποδοχές άνω των 1.700 ευρώ, καθώς και τη δεύτερη ειδική εισφορά όσοι είναι κάτω των 60 ετών.

            Από το 2012 αναμένεται «γενικό ξεκαθάρισμα» για άτομα που δηλώνουν αναπηρία. Χιλιάδες θα είναι και εκείνοι που θα χάσουν μέρος ή ολόκληρη τη σύνταξή τους επειδή αναγκάζονται να εργάζονται, ενώ ισοπεδώνονται οι συντάξεις των ειδικών ταμείων των ΔΕΚΟ.

Μέσα στη χρονιά αναμένεται «σφαγή» στις επικουρικές συντάξεις των Ταμείων. Το 2012 θα δοθούν 175 εκατ. λιγότερα για ΕΚΑΣ, γεγονός που σημαίνει ότι οι δικαιούχοι θα μειωθούν κατά 15.000-20.000. Υπολογίζεται ότι σχεδόν ο 1 στους 5 μπορεί να χάσει το επίδομα. Αλλά και οι ηλικίας κάτω των 60 χάνουν έως 16%, λόγω του «πέναλτι» πρόωρης συνταξιοδότησης και της αυξημένης εισφοράς τύπου ΛΑΦΚΑ.

                                                     

4.6 ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ-ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

Έσοδα 9,3 δισ. ευρώ προβλέπει το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων για το 2012 που περιλαμβάνεται στον προϋπολογισμό. Προβλέπεται ειδικότερα το πρώτο τρίμηνο του έτους να εισπραχθούν έσοδα ύψους 3,3 δισ. ευρώ, το δεύτερο τρίμηνο να εισπραχθούν άλλα 2 δισ. ευρώ, το τρίτο τρίμηνο επίσης 2 δισ. ευρώ και άλλα 2 δισ. ευρώ το τέταρτο τρίμηνο

Πρόκειται για έσοδα που θα προέλθουν από τις εξής απαράδεκτες εκποιήσεις: Την επέκταση της σύμβασης και πώλησης μετοχών του αεροδρομίου Ελευθέριος Βενιζέλος την πώληση μετοχών της ΕΥΑΘ, και της ΕΥΔΑΠ, την πώληση της ΔΕΠΑ και του ΔΕΣΦΑ, την πώληση μετοχών των ΕΛΠΕ καθώς και δικαιωμάτων λειτουργίας της Εγνατίας Οδού. Το πρόγραμμα προβλέπει ακόμη την αξιοποίηση 39 κτηρίων του δημοσίου καθώς και την πώληση των δικαιωμάτων των κρατικών λαχείων, την πώληση μετοχών του ΟΠΑΠ, την πώληση του Οργανισμού Διεξαγωγής Ιπποδρομιών, την πώληση της Λάρκο τη πώληση της ΕΑΣ, την πώληση του Καζίνο Πάρνηθας, των ΕΛΤΑ και της ΕΛΒΟ.

Όπως αναφέρεται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων στην Ελλάδα εκτιμάται ότι θα αποφέρει έσοδα ύψους 50 δισ. ευρώ συνολικά ως το 2015.

5.       ΑΔΙΕΞΟΔΕΣ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Οι κυβερνήσεις, ιδιαίτερα από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, επαίρονταν διαδοχικά για τους ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης της χώρας, χωρίς να υποβάλλουν σε κριτική το μοντέλο αυτής της ανάπτυξης, τον προσανατολισμό του, την ανθεκτικότητα, την προοπτική του και τις οδυνηρές κοινωνικές του συνέπειες.

Οι παλαιότερες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και οι κυβερνήσεις της ΝΔ των προηγούμενων ετών, οι πρώτες στο όνομα του «εκσυγχρονισμού», οι δεύτερες στο όνομα των «μεταρρυθμίσεων», εκθείαζαν μια πολιτική γενικευμένων απορρυθμίσεων, αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων, διαρκούς λιτότητας σε μισθούς και συντάξεις στο όνομα της δημοσιονομικής εξυγίανσης, παράδοσης της χώρας στις αγορές και γενικευμένων ιδιωτικοποιήσεων. Στο όνομα του «αναποτελεσματικού» κράτους, στο οποίο τόσο η ΝΔ, όσο και το ΠΑΣΟΚ, συντηρούσαν τις πιο σκληρές κομματικές, πελατειακές, ρουσφετολογικές και χαριστικές προς ιδιωτικά συμφέροντα πρακτικές, εκθείαζαν τις λεγόμενες «απελευθερωμένες» αγορές ως τον καταλύτη μιας νέας απρόσκοπτης ευημερίας.

Κι όμως, αυτή η νεοφιλελεύθερη ανάπτυξη, την οποία συνέχισε με τον πιο άγριο τρόπο η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και ακολουθεί τώρα η κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου, πέραν του σκληρού εκμεταλλευτικού της χαρακτήρα, ενείχε όλο και μεγαλύτερα διαρθρωτικά προβλήματα, εκ των οποίων υπογραμμίζω ορισμένα:

Ø       Προκαλούσε και αναπαρήγαγε όλο και ευρυνόμενα ελλείμματα στο εμπορικό ισοζύγιο και το ισοζύγιο πληρωμών (με το έλλειμμα του τελευταίου να σπάει αυτά τα χρόνια όλα τα ρεκόρ), πράγμα που σηματοδοτούσε την όλο και πιο χαμηλή αποδοτικότητα της οικονομίας.

Ø       Οι επενδύσεις στην οικονομία είχαν έντονα διαρθρωτικά προβλήματα, αφού η μεγάλη πλειοψηφία τους κατευθύνετο στις κατασκευές και τα μέσα μεταφοράς, ενώ αν αφαιρούσαμε τις ιδιωτικοποιήσεις και τις αποσβέσεις, οι πραγματικά νέες επενδύσεις σε εξοπλισμό ήταν αναλογικά ελάχιστες.

Ø       Οι αναπτυξιακοί ρυθμοί της χώρας στηρίζονταν σε υπέρμετρο βαθμό στη δημόσια και  ιδιωτική κατανάλωση, η οποία με τη σειρά της βασιζόταν σε μια πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα υπερεπέκταση του δανεισμού, του δημοσίου, των νοικοκυριών, με ιδιαίτερα επαχθείς όρους και υπερενίσχυση του ρόλου και της κερδοφορίας των Τραπεζών. Αυτός ο μεγάλος δανεισμός, ιδιαίτερα του δημοσίου και τα συναφή ελλείμματα που προκαλούσε, δεν κατευθύνετο σε αναπτυξιακούς, επενδυτικούς και παραγωγικούς στόχους αλλά αντίθετα στήριζε τα καπιταλιστικά κέρδη και ένα εκτεταμένο παρασιτικό πελατειακό σύστημα.

Ø       Η ελληνική οικονομία βάδιζε από χρόνο σε χρόνο σε παραγωγική κατάρρευση και έχει μετατραπεί πλέον σε μια οικονομία υπηρεσιών (όχι ιδιαίτερα αξιόλογης ποιότητας), που προσεγγίζουν το 80% του ΑΕΠ, με τη γεωργία λίγο πάνω από το 3%(!) και την πραγματική βιομηχανία περίπου στο 13% (!), ένα από τα χειρότερα ποσοστά σε όλη την Ευρώπη

Ø       Για κάθε ένα ευρώ ετήσια αύξηση του ΑΕΠ, χρησιμοποιούντο 3 έως 4  ευρώ νέοι δανειακοί πόροι (δημοσίου και ιδιωτών), καθαροί εισρέοντες Κοινοτικοί πόροι και πόροι ιδιωτικοποίησης-εκποίησης δημόσιων επιχειρήσεων και δημόσιας περιουσίας. Αυτή η πρωτοφανώς «σπάταλη» ανάπτυξη, δεν είχε ουσιαστική ενδογενή δυναμική και δεν ήταν διατηρήσιμη, αφού, πέραν από τα απαράδεκτα μέσα της, δεν ήταν διατηρήσιμοι οι όροι πάνω στους οποίου βασίζετο.

Ø       Η ανάπτυξη αυτή, επίσης, προωθείτο με συνεχή υποβάθμιση του αστικού και φυσικού χώρου, μεγάλο ενεργειακό κόστος, συνεχή υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής και καταστροφή του περιβάλλοντος.

Ειδικότερα, οι πολιτικές που ασκήθηκαν από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 από όλες τις κυβερνήσεις βασίστηκαν στο δόγμα «πωλείται η Ελλάς» και εφαρμόστηκαν με μια φρενήρη κούρσα ιδιωτικοποιήσεων στρατηγικής σημασίας δημόσιων επιχειρήσεων, εκποίησης φυσικών αγαθών και εμπορευματοποίησης-ιδιωτικοποίησης δημόσιων αγαθών, όπως η υγεία, η παιδεία, κλπ.  Αυτές τις απαράδεκτες επιλογές κλιμάκωσε όλα αυτά τα τελευταία χρόνια η κυβέρνηση της ΝΔ με την παράδοση του ΟΤΕ στην Deutsche Telecom, την εκχώρηση του λιμανιού του Πειραιά σε Κινέζικη Εταιρεία (Cosco), τη διάλυση-απαξίωση-ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής κλπ. Σε όλα αυτά τα χρόνια κλιμακώθηκε, επίσης, η Χρηματιστηριακή διαχείριση της ελληνικής οικονομίας και η σταδιακή παράδοσή της στην απληστία των κεφαλαιαγορών. Οι κυβερνήσεις εκθείαζαν ως μέγα επίτευγμα την έλευση των ξένων «funds» στη χώρα, τα οποία έφτασαν να ελέγχουν το 55% της κεφαλαιοποίησης του ΧΑΑ, το οποίο σωριάζεται σήμερα, μέσα στην κρίση, από τη φυγή αυτών των κεφαλαίων, συχνά με αποκομιδή μεγάλων αφορολόγητων υπεραξιών. Ως αποτέλεσμα των ως αν καταστροφικών εξελίξεων, κάθε χρόνο φεύγουν από τη χώρα για το εξωτερικό καθαρά ποσά (μείον τις σχετικές εισπράξεις) πάνω από 10 δισ. ευρώ για τόκους, μερίσματα και κέρδη.

Την ίδια ώρα, συνεχιζόταν και κλιμακώνεται αδίστακτα η πολιτική υπονόμευσης-απαξίωσης όσων επιχειρήσεων ανήκουν ακόμα στο δημόσιο (βλ. ΔΕΗ) και ειδικότερα η συνεχής απαξίωση των ΔΕΚΟ (χαρακτηριστικότερη η περίπτωση του ΟΣΕ), οι οποίες εξωθούνταν σε ένα διαρκή αυτοαναπαραγόμενο δανεισμό με εγγυήσεις του δημοσίου, οι οποίες χρόνο με το χρόνο κάλπαζαν (22 δισ. ευρώ ή 9% του ΑΕΠ το 2008) και τελικό στόχο την ιδιωτικοποίησή τους.

            Αυτός ο στόχος της ιδιωτικοποίησης δημοσίων επιχειρήσεων -κάθε δημόσιας συμμετοχής- και δημόσιας περιουσίας,  προωθείται ταχύτατα αυτή την περίοδο, με προοπτική να συγκεντρωθούν δεκάδες δισ. ευρώ, ακόμα και από την εκποίηση του προγράμματος «Ήλιος», σε μια επιχείρηση ξεπουλήματος, έναντι πινακίου φακής, ό,τι του δημόσιου σε αυτή τη χώρα και μετατροπή της σε «μπανανία» των «πολυεθνικών»! 

Αυτές τις ώρες της βαθιάς κρίσης, φαίνεται, ίσως, πιο καθαρά η πλήρης, σχεδόν, απουσία ενδογενούς δυναμικής της ελληνικής οικονομίας, αφού ο δανεισμός της Κεντρικής Κυβέρνησης αυξήθηκε το 2010 κατά 44,676 δις ευρώ ή 21% του ΑΕΠ, για να έχουμε, άκουσον – άκουσον, ύφεση που θα φτάσει το 3,5%!!! Επίσης, το χρέος της Κεντρικής Κυβέρνησης προβλέπεται να αυξηθεί το 2011 κατά 19 δις ευρώ ή 10,6% του ΑΕΠ, ενώ την ίδια ώρα προβλέπεται ύφεση 6,1%! Το 2009-10-11 η Κεντρική κυβέρνηση αύξησε το δανεισμό της κατά 88 δισ., για να έχουμε μείωση του ΑΕΠ κατά 20 δισ.!

Αυτά σημαίνουν απλά ότι η ελληνική καπιταλιστική οικονομία έχει περιέλθει σε βαθύ κώμα, με μια πελώρια «μαύρη τρύπα» να πνίγει κάθε ενδογενή δυναμική. Κι αυτά την ώρα που το δημόσιο έχει προσφέρει προκλητικά και κατά απαράδεκτο τρόπο  τα τελευταία χρόνια στις τράπεζες 106 δισ. ευρώ, τα οποία μέσα στο 2012 θα φτάσουν τα 155 δισ., σε προνομιούχες μετοχές, ειδικά ομόλογα και εγγυήσεις! Και ενώ το δημόσιο έχει δώσει στις τράπεζες όσα, περίπου, το χρηματοδοτικό πακέτο της τρόϊκα προς την Ελλάδα, οι τράπεζες αντί να χρηματοδοτούν, υποχρηματοδοτούν, κόβοντας τις στρόφιγγες, την οικονομία

Ο ελληνικός νεοφιλελευθερισμός και καπιταλισμός, ο οποίος μετατρέπει τη χώρα σε μια ευρωπαϊκής έκδοσης «μπανανία» των κερδοσκοπικών κεφαλαίων, των Τραπεζών και του εγχώριου μεγάλου κεφαλαίου –ιδιαίτερα των πολυεθνικών- έχει φτάσει στα όριά του και μέσα στη σημερινή κρίση, ορθώνει όλο και μεγαλύτερα αδιέξοδα στην οικονομία και κοινωνία.

6.       ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Σήμερα όσο ποτέ η χώρα έχει απόλυτη ανάγκη μια μεγάλη πολιτική και κοινωνική  ανατροπή, για την προώθηση ενός σύγχρονου ριζοσπαστικού προοδευτικού προγράμματος διεξόδου, παραγωγικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης με σοσιαλιστική προοπτική, το οποίο πρέπει να έχει ως αφετηρία τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους ενός άδικου, βαθύτατα ταξικού και μη βιώσιμου «δημόσιου» και ιδιωτικού χρέους.